آیا در جایی از قرآن آمده است که کسی غیر از خداوند اجر کارهای خوب ما را می دهد ؟

این روزها زیاد می شنویم که کسی به کسی می گوید " اجرت با امام حسین " ! پرسش ساده ای که به ذهن متبادر می شود این است که آیا در جایی از قرآن - بعنوان اصلی ترین منبع مشروعیت اسلام - آمده است که خداوند وظیفه اجر و پاداش دادن به بندگانش را به کسی دیگر موکول کرده باشد ؟ اگر چه این بحث شاید مثنوی هفتاد من کاغذ باشد اما واقعاً نمی خواهیم لختی بیندیشیم و گفتارمان را حداقل بر اساس کتاب مقدس ( برای مسلمانان ) تصحیح کنیم ؟ چند درصد از ما ایرانی ها واقعاً قرآن را خوانده ایم و آن را فهمیده ایم ؟ آیا بر اساس همین قرآن می دانیم مصادیق شرک کدامند ؟ بر اساس تعالیم اسلامی آیا شریک قرار دادن در کاری برای خداوند درست است ؟ گذشته از بحث های تاریخی و بررسی صحت و سقم بسیاری از وقایع ، آیا بعنوان کسی که در قرن بیست و یکم و در دوران انفجار اطلاعات زندگی می کنیم نباید به لحاظ رفتار و کردار و اندیشه حداقل اندکی با پیشینیان خودمان فرق داشته باشیم ؟ خلاصه اینکه آیا نمی خواهیم برای برخی از کارهایمان به فرزندانمان توضیح عقل پسندی ارائه دهیم ؟ آیا این درست است اگر ما کورکورانه یک امری را پذیرفته و عمری با آن سر کرده ایم ، رضایت بدهیم که فرزندانمان نیز ندانند چه می اندیشند و چه می گویند و چه می کنند ؟ واقعاً چند درصد از کارهای ما ( بخصوص بخش اعتقادی آن ) با مستندات دینی همخوانی و انطباق دارد ؟ هر کس پاسخی دارد برود جلوی آینه و رو در روی خودش به خودش بدهد ، اگر خودش را قانع کرد ، برود به فرزندش هم بگوید . خرد یکی از بهترین ویژگیهای بشر است بشرطی که مورد استفاده قرار گیرد . امیدوارم روزی برسد که بدانیم چه میگوییم و چه می کنیم