چنار عباسعلی - گوشه ای دیگر از بدبختی ما ایرانی ها

آورده اند که حرم سرای عریض و طویل" ناصرالدّین شاه" هر روز شاهد دعوا
و رقابت های پنهان و آشکار بود، روزی کنیز یکی از بانوان حرم، مرتکب
خلافی می شود و از آن رو که می دانست بانو عصبانی خواهد شد و تنبیهش می
کند، تا قبل از آنکه خبر به او رسد خود را به" ری" رسانده و در"
عبدالعظیم" بست می نشیند، خبر بست نشینی کنیزک که به شاه می رسد از بانوی
حرم می خواهد، گناه کنیز را ببخشد؛ البته این بست نشینی و خروج کنیز از
حرم، شاه را به فکر می برد که چاره ای کند تا اهل حرم به هنگام حوادثی
این چنین پا به خارج حرم نگذارند و در همان اندرونی، امکان بست نشینی
برایشان فراهم باشد!
فکر بکری به ذهن شاه رسید، بانوئی گیس سپید از اهل حرم را دستور داد
تا به دروغ این خبر منتشر کند که خواب نما شده و به او خبر داده اند که
در پای چنار کهن سال" گشن شاخ" در توی محوطه اندرونی امامزاده ای به نام"
عباسعلی" مدفون است
این خبر که در حرم پیچید،همه خوشحال از اینکه امامزاده ای در اندرون
دارند از شاه خواستند که دور چنار را نرده کشد و علم و کُتل آویز کند
شاه دستور داد اطراف چنار نرده کشیدند و اینگونه شد که آنجا را "چنار
عباسعلی" نام گذاشتند، هر که حاجتی داشت و مبتلا به گرفتاری می شد رو به
امامزاده ی تازه کشف شده می آورد و دخیل می بست
زن های شوهر مُرده، کنیزکان کُتک خورده، یتیمان درد کشیده، مقروضان
گرفتار شده، راه ماندگان دست خالی مانده، عاشقان به وصال نرسیده، خلاصه
هر مصیبت کشیده ای رو به سوی چنار عباسعلی آورد و کم کم پاتوق هر چه
بدبخت و بیچاره و درمانده ای شد!
"ناصرالدین شاه" هر چند این حیله به خرج داد تا گرفتاران اهل حرم برای
بست نشینی ناچار به خروج از حرم نشوند اما به مرور این امامزاده صاحب
شجره نامه و زیارتنامه و برو و بیائی شد تا در پناه این قداست ساختگی،
آنچه که مردم از ظلم و بی عدالتی شاه سراغ داشتند را فراموش کنند
علم ها و کُتل های برافراشته و پارچه های تکّه تکّه شده و گره خورده
بر شاخه های چنار قداست یافته و دیگ های آش و پلو نذری در پای چنار و
دعاها و وردهای ساخته شده نیز کم کم مردم را مشغول به آنجا کرد، طوری که
پناه جستن به "عبدالعظیم حسنی" و قداست راستین او می رفت که جای خود را
به" چنار امامزاده" ای ساختگی در توی حرم شاه بدهد!
وه !!... که چه حیله ای است و چه می کُند و چه قدرتی دارد، این" آئین
گرائی مذهبی " آنجا که بدل بسازند برای دور ساختن از "اصل" تا مردم مشغول
باشند و مجالی برای فکر نیابند.
چنار عباسعلی به عنوان نمادی از "قداست های ساختگی" اگر الآن به پا
نیست، امّا بی شک ریشه هائی داخل در جهل و نادانی توده ها، همچنان قابل
رویش دارد و باقی است